Víctor Fernández Freixanes

"Así pasaron varias horas. Moitas horas. Paseniñamente foi chegando o silencio coma unha lousa enriba do mundo e esvaeuse o balbor da batalla. Xa non se sentía máis nada có mar calmado, a foula que levantaban os galeóns, unha airexiña morna nas velas... Don Sebastián, abraiado, parvo, achegouse á varanda do bergantín que mandaba e viu a carón del o volumen esluído dunha embarcación veciña. Avanzaba a par da súa e non era da frota. Case podían tocar unha contra da outra de tan xuntas que estaban. ¡Era unha caravela! ¡A Caravela, sobriño! ¡A Virxe Branca de don Bartolomeu, o Devanceiro, pois levaba nas velas a cruz vermella do navegador e nos mastros a bandeira de Villanova de Alba, a mesma bandeira que don Sebastián izara na batalla do corsario pensando que era, tal como se presentaban as cousas, a súa derradeira batalla no mar! Os homes non se poñen de acordó cando falan do que alí pasou. Certo. Pero nós ben que o sabemos: era don Bartolomeu. Houbo unha entrevista entre os dous vilanoveses, o avó e mailo seu neto (que non o coñecera en vida), e do que nela falaron nunca nada se soubo. Celebrouse na cámara capitana da caravela. ERa una noite tan negra, tanto cerrara o neboeiro que nin os homes podían verse uns ós outros nas cubertas dos navíos, e se alguén albiscou capas, sombras, ferros extraños, os sentiu voces descoñecidas, nada puido alí concretar. O océano estaba calmo coma un espello. De cando en vez chegaba onda eles o renxer alto das gáveas, algún aparello que o vento abalaba."

Víctor Fernández Freixanes

O triángulo inscrito na circunferenci

"El era así. As mozas da Bela Romana devecían polo Lobeiras, ao que na intimidade trataban de poeta, non sen certo rexoubeo, e a quen encargaban cartas, billetes e algunas outras licencias que o antigo seminarista, cando podía, cobraba en especie. A Portuguesa sobre todo, moza de altísimo tronío, disque tiña debilidade polo licenciado, debilidade que alternaba cun tal chamado Lamparillas, sarxento da benemérita, e mais coas obrigas do oficio; pero debilidade ao cabo, que o poeta mesmo celebrou nunha ocasión en afervoados e públicos hemistiquios. Ben se entenden os ciumes do Mediano e outros seareiros do local: tan pouca cosa o de letras e tanta devoción por parte delas, as raparigas. Foi moi sonado o suceso dunha noite, no cabaré, cando alguén deitou na mesa unha morea de cartos para cerrar o establecemento e unha das pupilas dixo que non, secundada por outras dúas, ocupada o mozo que tiña facendo o servizo en Albacete. O cliente, un xateiro brután da parte de Montes, metido nos negocios do mineral, coma case todos, púxose bravo, apelando aos dereitos que o diñeiro lle daba, e as mozas revolvéronselle, non sen certo aquel de dona Hermitas, a xenerala, que no fondo seica tampouco gustaba do tratante. A pupila afogaba nun mar de bágoas, por causa dos amores contrariados, e o seu único consolo era o Loberias, as palabras do Licenciado, quen, instalado na cámara e rodeado de material feminino, redactaba carta de amor inzada de reproches, razón de obriga, súplicas e quebrantos. Dende o salón subía a música das comparsas, as voces dos seareiros, mesturadas con bafaradas de licor café as protestas cada vez máis alteradas do tratante, aguilloado pola quentura da augardente e o desprezo que disque lle daban na casa, poñéndoo de menos, a el e mais aos seus amigos, á par dun chicherico facedor de versos, que malamente tiña onde lamberse."

Víctor Fernández Freixanes

Cabalo de ouros

“Galicia es un país más vivo de lo que parece, pero emitimos en otra frecuencia.”

Víctor Fernández Freixanes