Mariví Villaverde

"Eu faláballes da miña vida na vila, tan diferente; do colexio, das bromas de que faciamos obxecto a algún dos profesores, das nosas excursións, do mar, da liberdade de acción de que gozabamos, da nosa alegría.

[...]

Eu chegara á corda de rebote, quería agarrarme a algo, pero non atopaba a que. Foi o meu un salto brusco, sen escalas, e aínda me custaba facer pé. ¿Que quedaba do que eu quería, do que tiña que seguir querendo? (...) Agora era igual que case todos os lugares do arredor. Medo, dor, xenreira e morte... E eu, o mesmo ca todos, entraba no círculo, levábanme a el.

[...]

Era preciso deixar de renunciar, deixar de evadirse na propia terra. Para iso só había un camiño: volver á nosa condición de exiliados. Sairamos do noso país para recuperar a esperanza. Había que salvala custase o que custase."

Mariví Villaverde

Tres tempos e a Esperanza

"Las cicatrices dejan huella y no es fácil borrarlas y hacer cómo que no pasó lo que sí pasó."

Mariví Villaverde