Bernardino Graña

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Case morto vivín sen coñecerte

aló na chaira seca por absurdas rúas

onde ninguén me soupo dar mornura.

Foi soedade desconforme adentro

e a semente a caír en terra dura.

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Erguinme e vinte ó regresar á terra

como se fora todo aquelo un soño

pesado e ti xa foras sempre miña.

Foi outra vez materno en aloumiño

o bico teu na lingua.

E foi de novo corazón adentro

comprender a existencia e a dozura.

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Pero hoxe mesmo o día abriu en medo

entrou na fiestra un sol extraño inmenso

e deixáchesme o leito en mantas frías.

Está a volver agora corazón adentro

a soedade o podre a agonía

a me pinchar as cousas en millóns de pugas

cada minuto en séculos de agullas.

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Bernardino Graña

Sen sombra e sen amor

Non é siroco, ningún vento seco

o que nos ceifa a vida dos pequenos,

o que arrasa as casoupas, o que rouba

as forzas das mulleres entregadas

ao diario labor, o que desgarra

as carnes das nacións sacrificadas

en aras do progreso da falacia.

Non é o vento cruel, nin a arrogancia

de tiranos gordechos e ignorantes

sobre tribos humildes e selváticas

cubertos de ouro e peles de animalias.

Nin son nenos famentos, nin obreiros

os que andan a estragar, a desangrarnos,

a machucar as rosas e os ensoños,

a macular a gloria da alborada.

Non son horríbeis bocas de lamprea

os que nos van mirrando aldeas, saiba.

Nin son os mariñeiros os que manchan,

os que chuchan o sangue e toda a alma.

Sabemos de dragóns con moitas linguas,

con moitos barcos cheos de cobiza,

serpes con máis de sete testas malas,

parlantes monifates con gravata,

que ignoran sacrificios, que non saben

o doce ollar calado e solidario,

que venden todo o mundo ao negro inferno,

que esquilman cada día, sempre en ansia,

sen sombra e sen amor, pois nunca aman.

(sen sombra e sen amor, pois nunca aman).

Bernardino Graña